Wpis siedemnasty: Człowieczeństwo

Stałam przed gabinetem dyrektora. Nerwowo wyginałam knykcie. Czułam na plecach oddech Minerwy McGonagall. Jeszcze chwilę temu mówiła, że mi współczuje, że rozumie, co przeszłam. Wątpiłam w to. Z całym szacunkiem do tej kobiety, ale szczerze wątpiłam w jej słowa. Miałam ochotę płakać, ale sama nie do końca wiedziałam dlaczego.

Teraz byłam wolna, byłam sama, tylko ja, tylko Ginny Weasley.

Kobieta wypowiedziała hasło. Wydawało mi się, że powinnam znać każdy szczegół tego dnia, ale tak nie było. Kiedy po latach próbowałam sobie przypomnieć niektóre wydarzenia, miałam kompletną pustkę w głowie. Białe plamy zapełniały mój umysł.

McGonagall kazała mi wejść na schody, które wiły się w górę. Stałam na tych kamiennych stopniach i czułam, jak pomału, cal po calu, odrywam się od dna.

W końcu zatrzymałam się przed dużymi, drewnianymi drzwiami. Zapukałam. Przymknęłam powieki. Oddychałam głośno.

– Proszę. – Usłyszałam przyjazny głos dobiegający zza ściany.

Nacisnęłam na klamkę, a mój wzrok spotkał się z czujnymi oczami dyrektora. Albus Dumbledore uśmiechnął się przyjaźnie i wskazał miejsce naprzeciwko siebie.

– Usiądź, Ginny – poprosił, a ja wykonałam jego polecenie, wstrzymując oddech.

Pomieszczenie było duże i okrągłe, otoczone półkami zapełnionymi książkami i najróżniejszymi, małymi przedmiotami. Obszerny blat biurka pokrywały stosy pergaminów, dwie filiżanki i czajnik z herbatą, natomiast obok antycznego mebla stała żerdź, na której z dumą prężył się feniks.

– Pewnie się napijesz czegoś ciepłego – oświadczył, nalewając parujący napój do porcelanowej filiżanki. Przysunął go bliżej mnie, abym miała go na wyciągnięcie ręki.

– Rodzice są źli? – zapytał.

– Nie – szepnęłam po kilku minutach. Odzwyczaiłam się odpowiadać na pytania. Zawsze robił to Tom. – Jest im przykro.

– Pewnie złoszczą się na siebie, zresztą nie tylko oni. Jest mi bardzo przykro, że wcześniej nie zauważyłam, że dzieje się z tobą coś tak złego. Masz prawo być zła, ale nie na siebie. Na mnie – powiedział, a ja wiedziałam, że mówi szczerze. W jego oczach zalśniła iskra smutku.

– To nie pana wina – jęknęłam, modląc się w duchu, aby ta rozmowa zakończyła się jak najszybciej.

– Ginny, to co cię spotkało nie powinno nigdy mieć miejsca. Wszyscy nauczyciele są w tym momencie krytyczni wobec siebie.

– Wszyscy?

– A kogo masz na myśli? – zapytał, a przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu.

– Nikogo... – szepnęłam, czując, że na mojej twarzy pojawia się szkarłatny rumieniec wstydu. Przeklęłam w myślach swoją głupotę.

– Profesora Snape'a, prawda? – dopytywał, choć i tak znał odpowiedź. – Ginny, on też jest człowiekiem, choć niektórym uczniom ciężko w to uwierzyć.

– Nie podważam jego człowieczeństwa – szepnęłam i dopiero po chwili doszło do mnie, jak idiotycznie to zabrzmiało. Dyrektor zaśmiał się pod nosem. – Powiedzmy, że profesor Snape bacznie mnie obserwował.

– Tak... i żałuję, że nie przyszedł do mnie ze swoimi obawami.

– Myśli pan, że to by coś dało?

– A jak ty sądzisz? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Śmiało.

– Sądzę, że... nie.

Dumbledore zmarszczył brwi i upił łyk swojej herbaty. Przez chwilę błądził gdzieś myślami, pozwalając mi się wyłączyć. Byłam zmęczona. Pierwszy raz od wielu miesięcy musiałam przetrwać cały dzień zdana tylko na siebie. Nie było nawet chwili na sen na jawie.

– Ginny, idź do siebie. Odpocznij, pewnie jesteś bardzo zmęczona – oznajmił, a ja nie do końca wiedziałam, czy wyrzuca mnie bo powiedziałam coś niewłaściwego, czy jest to zwyczajna troska.

Wypiłam do końca herbatę, po czym pożegnałam się z dyrektorem. Kiedy wyszłam na korytarz, znów poczułam się nieswojo, odeszło poczucie bezpieczeństwa, które nieświadomie zawładnęło mną niespełna kilka minut temu.

Panował tutaj dziwny niepokój. Uczniowie Hogwartu głośno rozmawiali, a moich uszu dochodziły nawet ich najdrobniejsze szepty. Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Nikt nie wiedział, że to przede mną trzeba było ratować Hogwart. Harry Potter na nowo został ogłoszony bohaterem, a ja byłam tą samą osobą, co kilka dni temu.

Oparłam się plecami o ścianę i oddychałam głęboko. Musiałam uważać, aby nie zapomnieć oddychać. Czułam w sobie dziwną, ale przyjemną pustkę.

– Weasley, dobrze się czujesz?

Podskoczyłam wystraszona, wpadając na profesora Snape'a we własnej osobie. Przez ułamek sekundy podtrzymał mnie swoją zimną dłonią. Mężczyzna popatrzył na mnie swoimi czarnymi oczami, a jakaś dziwna, jeszcze nie do końca oswojona część mnie chciała się zaśmiać. Nagryzłam wargę.

– Mowę ci odebrało?

Przełknęłam głośno ślinę i wzięłam się w garść.

– Wszystko w porządku – odpowiedziałam, choć nauczyciel nie do końca wydawał się być przekonany. Próbowałam sobie przypomnieć, co mówił o nim Tom.

Chciał wtargnąć do twojego umysłu... Ach. No tak. I mogłam się założyć, że w tym momencie robi to samo. Penetruje moje wspomnienia, aby przekonać się, jak to się stało, że wtedy jego moc okazała się zbyt słaba.

– Dyrektor nie powinien być taki pobłażliwy – oświadczył po chwili.

– Słucham? – zapytałam, zapominając, że powinnam choć silić się na naturalny ton.

– I tak nie wierzę, że nadrobisz zaległości w ciągu wakacji. Dyrektor nie powinien odwoływać egzaminów.

I odszedł, a ja jeszcze długo wpatrywałam się w jego oddalającą się sylwetkę. I wtedy na mojej twarzy zagościł delikatny uśmiech. Może ten rok nie skończy się aż tak tragicznie, jak na początku mi się wydawało? Tylko czemu Snape postanowił zdradzić mi tak poufną wiadomość? Głos zdrowego rozsądku, którego zaskakująco długo nie gościłam w mojej głowie, podpowiadał mi, że Dumbledore miał rację, a Snape faktycznie ma coś z człowieka.

Niestety, to wcale nie było takie proste, jak na początku mi się wydawało. Jeszcze długo po tych wydarzeniach czułam się kompletnie wyprana z uczuć i emocji. Bardzo chciałam płakać, ale zarazem nie zamierzałam zamartwiać rodziny. Można by rzec, że czułam się winna temu, co się wydarzyło. Przez kilka kolejnych tygodni wydawało mi się, że nie zasługuję na współczucie, lecz na potępienie.

– Ginny, rodzice do mnie napisali. Chcą wiedzieć, czy nie wolałabyś do końca roku być w domu i odetchnąć – powiedział pewnego razu Percy swoim zwyczajnym, stanowczym tonem. Zastanawiałam się, czy pamiętam, aby kiedykolwiek zachowywał się naturalnie i swobodnie.

– Wolę zostać w szkole – szepnęłam bezgłośnie.

Brat popatrzył na mnie, a w jego oczach malował się smutek. Uśmiechnęłam się delikatnie.

– Jeśli wyjadę, to będzie to jednoznaczne z tym, że się poddałam – oświadczyłam. – A ja nie chcę się poddać. Rozumiesz? Już nigdy więcej.

I wtedy mnie przytulił. W pierwszej chwili chciałam go odtrącić, jednak potem wtuliłam się mocniej w jego idealnie wyprasowaną koszulę. Poczułam bicie jego serca i to był znak, że więcej takich serc bije również dla mnie.

– Wiesz, że Dumbledore podobno chce odwołać egzaminy? – spytałam.

– Nie pleć głupot, Ginny.

– Poważnie, profesor Snape mi mówił.

Percy nie powiedział nic więcej i za to byłam mu wdzięczna.

Szłam korytarzem, mając wrażenie, że dni ciągną się w nieskończoność. Błagałam po cichu, aby czas choć trochę przyspieszył.

I wtedy, pewnego piątkowego wieczora, zobaczyłam ją. Siedziała na podłodze, oparta plecami o ścianę. Jej długie, jasne włosy zakrywały twarz. Drżała delikatnie i z daleka byłam pewna, że płacze. Przełknęłam głośno ślinę, po czym zaczęłam iść w jej kierunku.

Przystanęłam, zawahałam się, a wtedy ona podniosła głowę i spojrzała na mnie swoimi dużymi, niebieskimi oczami. Pomyliłam się, spod jej powiek nie wypłynęła nawet najmniejsza kropla łez. Już chciałam odwrócić się i odejść, jednak ona zaczęła mówić cichym, lekko rozmarzonym i nieobecnym głosem.

– Chcesz oddać mi moje rzeczy? – spytała.

Rozejrzałam się po korytarzu w nadziei, że zmierza nim ktoś znajomy. Niestety byłyśmy same.

– Nie mam ich – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– To czego byś ode mnie chciała?

– Chciałam zapytać, czy potrzebujesz pomocy. Siedzisz tutaj sama, smutna...

– Jesteś Ginny Weasley? – spytała po chwili, a ja zawahałam się przez chwilę, po czym kiwnęłam głową. – Mieszkam po drugiej stronie wzgórza. Może twoi rodzice czasem coś o mnie wspominali. Jestem Luna Lovegood.

Dziewczyna wyciągnęła rękę w moją stronę. Uścisnęłam ją dopiero po chwili, a potem pomogłam jej wstać z ziemi.

– Pomóc ci odszukać te rzeczy? – zapytałam, na co ona uśmiechnęła się szeroko.

– Jesteś bardzo miła i pomocna – stwierdziła, nie puszczając mojej dłoni.

Bo kiedy znajdziesz się już na dnie, poczekaj na mnie. Odszukam cię i pomogę. Spokojnie. Wszystko jakoś się ułoży, wszystko będzie dobrze, wystarczy, że złapiesz mnie za rękę.