Wpis piętnasty: Czego pragniesz?

Kolejne dni były męczarnią. Prawie nie spałam, nie jadłam i ze zdziwieniem stwierdziłam, że nikt nie widzi zmiany, która we mnie nastąpiła. Tom najwyraźniej zaczynał się nudzić. Nie rozmawiał ze mną, nie pomagał na zajęciach. Stałam się dla niego zupełnie obojętna.

Czas mijał, a ja powoli umierałam.

Nie powiedziałaś mi jeszcze, czemu chciałaś, abym do ciebie wrócił – oświadczył pewnego dnia, przechadzając się między moimi wspomnieniami z dzieciństwa.

Po co, skoro i tak czytasz w moich myślach?

To prawda... Ale jeśli chcesz, to możemy to zrobić.

Co zrobić?

Zemścić się na Hermionie Granger, tej szlamie.

Nie, co ty wygadujesz? Ja wcale nie chcę się na niej mścić. Niby za co? To moja przyjaciółka.

Przyjaciółka? Nie rozśmieszaj mnie. Taka z niej twoja przyjaciółka jak ze mnie twój przyjaciel. Nie widzisz, jak patrzy na twojego kochanego Pottera? A jak sądzisz, którą z was by wybrał, gdyby miał taką możliwość?

Przestań, nie zmienię zdania.

Ja też nie.

Czasem zastanawiam się, co jest większe. Moja głupota czy nienawiść Toma. To, co chciał zrobić nie mieściło mi się w głowie. On sam przestawał się w niej powoli mieścić. Byłam wręcz pewna, że jest już za późno na ratunek. Nie pozostawało mi nic innego, jak w całości zdać się na niego. Takie myślenie sprawiało, że choć w niewielkim stopniu wierzyłam w resztki wolnej woli.

Ale już niedługo – uspakajałam się wielokrotnie w myślach. – Już niedługo umrę.

On w odpowiedzi śmiał się głośno i kiwał głową na potwierdzenie moich słów. O dziwo, dodawało mi to odwagi.

Nadeszła słoneczna sobota. Mecz Gryfonów z Puchonami, według Toma, był wręcz idealną okazją, aby wcielić w życie kolejny, haniebny plan. Kiedy większość uczniów była już na trybunach, Hermiona, ku mojej rozpaczy, nadal przeszukiwała książki w bibliotece

Mam nadzieję, że teraz nie spaprasz sprawy. Ta szlama ma być martwa.

Zasyczałam, a raczej on zasyczał za pomocą mojego głosu. Nie czekaliśmy długo. Po paru sekundach w rurach dało się usłyszeć chrobotanie i stukanie. Potwór był już na miejscu, gotowy, aby rzucić się do ataku. Brakowało tylko ofiary.

Trzeba ją nakłonić do wyjścia stamtąd – oświadczył Tom.

Pokierował moją dłonią tak, że powiodła do kieszeni po różdżkę. Machnęłam nią. Snop czerwonych iskier uderzył w metalową zbroję, przewracając ją z głuchym trzaskiem.

A jeśli to Pince wyjdzie jako pierwsza?

No coś ty, ta starucha pewnie nie wie, do czego służą nogi. A teraz zamknij oczy. Jeszcze będziesz mi potrzebna.

W jednej chwili otoczyła mnie ciemność, jednak tym razem byłam w stanie słyszeć to, co dzieje się wokół mnie. Najpierw zrodziło się jakieś zamieszanie. Słyszałam zdenerwowane głosy dwóch dziewcząt. Poczułam, jak włosy stają mi na głowie.

– Jestem prefektem, Hermiono. To ja powinnam tobie mówić, co masz robić, a nie odwrotnie. Nie pozwolę, aby ktokolwiek demolował szkołę. Puść mnie...

Wiedziałam doskonale, kto wypowiada te słowa. Była to Penelopa, Krukonka, a zarazem dziewczyna mojego brata Percy'ego. Zagryzłam wargę.

– Spójrz, tam ktoś stoi – oświadczyła po chwili i mogłam przysiąc, że chodzi jej o mnie.

– STÓJ!!!

Najpierw moich uszu dobiegł szelest łusek tuż przy moich stopach, następnie huk. Jeden, a po niespełna sekundzie drugi. Zapomniałam, jak się oddycha, albo raczej Tom zapomniał, że powinien oddychać za mnie.

I nagle ktoś zaczął krzyczeć. Bałam się, że ten wrzask sprowadzi na korytarz resztki uczniów, które jeszcze nie wybrały się na stadion. Chwilę trwało, zanim uświadomiłam sobie, że ten głos rozbrzmiewa tylko w mojej głowie.

Był to Tom. Wściekły. W jego głosie nie było nawet śladu triumfu. Ból, który rozpalił w mojej głowie zaczynał odbierać mi świadomość. Było dokładnie tak, jak kilka miesięcy temu, jednak nic nie dzieje się dwa razy. Ktoś wykonał inny krok. Więzy puściły, stracił nade mną kontrolę.

Zmusiłam się do otwarcia oczu. Wrzasnęłam na widok wielkiego, wężowego cielska, chowającego się z powrotem w rurach, a potem dostrzegłam dwie, doskonale mi znane dziewczyny. Ich zimne, sztywne ciała leżały na podłodze. Spetryfikowane, przynajmniej żywe.

Nie czekając, aż Pince wyjdzie z biblioteki, aby sprawdzić, co wydarzyło się na korytarzu, puściłam się biegiem w stronę boiska quidditcha. Miałam swoją szansę, teraz albo nigdy.

Nawet nie wiem, skąd wzięłam w sobie siłę, aby tak pędzić. Brakowało mi tchu, nogi odmawiały mi posłuszeństwa, ale nie robiło to na mnie najmniejszego wrażenia. Musiałam zdążyć. Wybiegłam na błonia. Ostry wiatr ziębił moje ciało.

I nagle trach. Wpadłam na jedną z tych osób, których szukałam.

Nauczyciel obrony przed czarną magią, Gilderoy Lockhart patrzył na mnie z nieukrywanym zdziwieniem, poprawiając fioletową tiarę, którą przekrzywiłam mu przy uderzeniu. Odchrząknął głośno, kiedy z trudem próbowałam złapać oddech po męczącym biegu.

– Mogę ci w czymś pomóc? – zapytał.

Pokiwałam tylko głową, oddychając głęboko.

– Aha... a w czym?

– Chodzi o to, że to ja jestem...

I wtedy poczułam, jak silne macki zaciskają się na moim umyśle. Znów sprawiał mi niewyobrażalny ból. Tom był wściekły. Zaczęłam głośno jęczeć i coś czułam, że Lockhart też to słyszy. Skuliłam się głęboko w sobie, kiedy Tom przejął kontrolę nad moim ciałem.

– Pana największą fanką – zakończył moim głosem, uśmiechając się delikatnie. – Chciałam zapytać, czy mógłby mi pan dać swój autograf.

– Tak, oczywiście – odpowiedział rozpromieniony profesor. – Podeślę ci taki ze zdjęciem jeszcze dziś wieczorem.

– Dziękuję, jest pan bardzo miły – odpowiedziałam, odchodząc.

Nieładnie, Ginny, nieładnie. Nie radzę ci tego powtarzać, nie radzę...

Mecz odwołano. Wieści o spetryfikowanej Hermionie i Penelopie obiegły całą szkołę. Wieczorem, kiedy siedziałam w fotelu, który na co dzień zajmowała Hermiona, do pokoju wspólnego weszła profesor McGonagall. Po jej twarzy było widać, że cała ta sytuacja mocno daje jej się we znaki. Była blada, miała lekko zapadnięte policzki i dużo bardziej wyraźne zmarszczki. Popatrzyła na nas wszystkich z troską i zaczęła mówić:

– W obliczu ostatnich wydarzeń dyrektor postanowił zaostrzyć środki bezpieczeństwa. Macie kompletny zakaz opuszczania pokoju wspólnego. Jedynym wyjątkiem są zajęcia lekcyjne i posiłki, na które będą was odprowadzać nauczyciele – rzekła, robiąc pauzę na zaczerpnięcie oddechu. – I jeszcze jedno. Jeśli nie znajdzie się osoba winna, Hogwart zostanie zamknięty.

Zapadła grobowa cisza.

Tego chcesz, Tom? – zapytałam.

Nie odpowiedział. Zupełnie tak, jakby go nie było.

Nie spałam całą noc. Leżałam w bezruchu na moim wąskim łóżku w sypialni. Pozostałe współlokatorki pochrapywały cicho. Zastanawiałam się, jak mogłam być tak naiwna, aby sądzić, że zapomni o tym, co zrobiłam przed południem.

Sprawiał mi ból. Miałam wrażenie, że podrażnia po kolei każdy nerw mojego ciała. Czułam się, jakby ktoś wbijał mi w ciało tysiące rozgrzanych do czerwoności igieł, a potem wyrywał je ze środka razem z kawałkami skóry.

Najgorsze jednak było coś innego. Leżałam sztywno. Nie pozwalał mi krzyczeć, płakać, zaciskać dłoni w pięść, czy nawet delikatnie się poruszyć.

Kręgosłup stał się ogniskiem, z którego rozchodziły się cienkie, zapalone lonty w postaci żył i unerwienia. Nie wiem, jak długo to trwało, nie wiem, ile czasu da się znieść taki ból. Chciałam zemdleć, stracić świadomość, jednak Tom zadbał nawet o to.

Czego teraz byś chciała? – zapytał, dając mi chwilę wytchnienia, po czym zaatakował ze zdwojoną siłą.

Umrzeć – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Masz jeszcze nadzieję, że może być lepiej?

Nie...

A chciałabyś jeszcze kiedyś zobaczyć rodziców?

Nie... Za bardzo mi wstyd. Nie umiałabym spojrzeć im w oczy.

Tak bardzo chcieli mieć córkę... a ty ich zawiodłaś. Smutne.

Tom pozwolił mi wstać. Poprowadził moje ciało do łazienki. Ukucnęłam przy toalecie i zwymiotowałam. Męczyłam się do rana. Wyrzucałam z siebie krew, ślinę, łzy, bród, wspomnienia i wstyd.

A kiedy przyszedł poranek, byłam już na dnie.