Wpis czternasty: Siłę mi daj...

Mój czas stanął w miejscu, choć wskazówki zegarów dalej się przesuwały. Bałam się, bałam się tego, co mogą przynieś kolejne dni. W mojej głowie pojawił się scenariusz, w którym Harry zaprzyjaźnia się z Tomem, a ten zdradza mu wszystkie moje sekrety.

Nie jadłam, chudłam w oczach. Znów przestałam się uczyć. Miałam w głębokim poważaniu oceny i słowa nauczycieli. Na eliksiry najchętniej w ogóle przestałabym chodzić, jednak ze względu na Snape'a nie było to takie proste. Sama nie wiedziałam, czy nauczyciel wolał, jak byłam na lekcjach i nie umiałam na nich kompletnie nic i dodatkowo przynosiłam mu fatalne prace, czy może bardziej mu zależało na idealnie wykonanych zadaniach przez Toma.

Mijałam Harry'ego nie patrząc mu w oczy, wiecznie ze spuszczoną głową. Aż w końcu nie wytrzymałam, zrozumiałam, co muszę zrobić.

Samodzielnie obmyśliłam cały plan doskonały.

We wtorek nie poszłam na zajęcia, twierdząc, że bardzo źle się czuję. Rano udałam się do Pomfrey, aby w razie czego mieć to usprawiedliwione. Najpierw dostałam wykład na temat zdrowego odżywiania i niezdrowego odchudzania w tak młodym wieku. Nie słuchałam jej, po niecałej godzinie byłam wolna. Dostałam tylko nakaz zjedzenia treściwego obiadu. Oczywiście obiecałam jej, że tak zrobię.

Ruszyłam korytarzem aż do wieży Gryffindoru. Moje kroki odbijały się echem po pustej, kamiennej klatce schodowej. Wstrzymałam oddech, starając się nie myśleć nad tym, co chcę uczynić.

– Fortis sum – rzuciłam w stronę portretu Grubej Damy. Kobieta popatrzyła na mnie groźnie.

– Nie powinnaś być teraz na lekcjach? – spytała.

– Mam zwolnienie – oświadczyłam bezbarwnie, sama nie wiedząc, czemu się jej tłumaczę.

Uchyliła wejście, pozwalając mi wkroczyć do pokoju wspólnego. Rozejrzałam się po pustym wnętrzu. Przez dosłownie ułamek sekundy zastanawiałam się, co ja właściwie robię w tym domu. Gryfoni powinni być odważni i honorowi. Ja taka nie byłam. Czerwono złote barwy zaczęły mnie przytłaczać i sprawiać, że gorące strumienie łez płynęły po policzkach.

Krzyknęłam, raz, drugi. Nikt mnie nie usłyszał, mogłam wyżywać się na własnym gardle, jednak wrzask nie dawał ukojenia. Nie myśląc zbyt długo, wbiegłam do części, w której spali chłopcy. Bez problemu znalazłam lokum zajmowane przez Harry'ego, Rona i jeszcze trzech chłopców.

Nie wyjęłam różdżki. Szarpnęłam za czerwone kotary przy najbliższym z łóżek. Zerwałam je, po czym zaczęłam je rozdzierać z dziką nienawiścią. Potem poduszki. Chwytałam je, jedną po drugiej i dziurawiłam bez opamiętania. Biały puch był wszędzie, niczym śnieg na wzgórzach otaczających Hogwart.

Nawet nie wiem, kiedy w moje ręce wpadły czyjeś książki. Z furią wyrywałam z nich strony i rozrzucałam po całym pomieszczeniu. Nie poznawałam siebie, nienawidziłam siebie.

Zmęczyłam się, dysząc ciężko opadłam na drewnianą podłogę. Zakaszlałam ledwo powstrzymując odruch wymiotny. Moje oczy spotkały się z rozszerzonymi ze strachu źrenicami białej sowy śnieżnej. Hedwiga patrzyła na mnie jak na szaleńca.

– To będzie nasz sekret – rzekłam, podnosząc się z podłogi.

Dziennik Toma trzymałam w ręce. Nawet nie wiem, kiedy go chwyciłam. Wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi, tak jakby nic się nie wydarzyło.

* * *

A potem zrobiło się gorąco. Cały bałagan odkrył pyzaty chłopak o imieniu Neville Longbottom. Kojarzyłam go z opowieści Rona i rodziców. Podobno wychowywała go babcia. Chłopak popadł w jakiś dziwny stan histerii. Krzyczał, że to przez niego, że jest z rodziny czystej krwi, ale to było więcej niż pewne, że dziedzic, o którym de facto usłyszałam dopiero kilka dni temu od Hermiony, zacznie się nim interesować.

– Nie wygłupiaj się, Neville – odezwał się wysoki, czarnoskóry chłopak o imieniu Dean. – Pewnie sam narobiłeś tego bałaganu, jak szukałeś planu zajęć.

Normalnie, pewnie byłaby to bardzo zabawna uwaga, jednak w tamtym momencie nikomu nie było do śmiechu.

– Trzeba to zgłosić pani profesor McGonagall – wtrącił się do rozmowy Percy. – Podejrzewam, że był to głupi żart jednego z uczniów, ale sprawca powinien zostać ukarany.

Wszyscy spojrzeli na mojego brata z powątpiewaniem. Neville przytaknął nieznacznie, Dean wzruszył ramionami, Ronald zmierzył go od czubka głowy po same pięty, a Harry odezwał się niespodziewanie.

– Nie ma takiej potrzeby – oznajmił szorstko.

Nie spojrzał na mnie, zupełnie tak, jakby sam nie miał pojęcia, kto jest sprawcą zamieszania.

– Harry, o czym ty gadasz?! – oburzył się Percy. – Takie rzeczy nie mogą mieć miejsca!

Dalsze słuchanie tej dyskusji przestało mieć sens. Chwyciłam moją starą, połataną torbę, wypełnioną książkami z drugiej ręki i udałam się bez słowa do sypialni. Rozsiadłam się na łóżku i zasłoniłam kotary. Dopiero wtedy wygrzebałam dziennik Toma, pióro i kałamarz. Zamoczyłam stalówkę i z duszą na ramieniu zaczęłam pisać.

Cześć, Tom, stęskniłam się za Tobą – słowa w jednej chwili zaczęły wsiąkać w pergamin, pozostawiając na moment czystą kartkę. Na moment... Potem zapełniła się doskonale mi znanym pismem.

Ginny? Jak to się stało?

Sama nie wiem, nie chciałam być sama, poza tym powtarzałeś mi, że nigdy mnie nie zostawisz, że zawsze będziemy przyjaciółmi.

Oczywiście że będziemy, ale wiesz, jaka była sytuacja.

Tak, wiem – nabazgrałam w pośpiechu, choć tak naprawdę sama nie do końca wiedziałam, o co w tym wszystkim chodziło. Zaczęłam się gubić.

Ginny, przecież nie potrzebujemy dziennika – oświadczył, rozsiadając się wygodnie w mojej głowie. - To jakie masz plany, aby uczcić to, że znów jesteśmy razem?

Nie myślałam nad tym...

Serio? Nie martw się, ja coś wymyślę. Poczekamy tylko aż twoje koleżanki pójdą spać.

* * *

Kiedy zapadła nocna cisza przerywana tylko przez chrapanie Astrid, Tom poprosił mnie grzecznie, abym wstała z łóżka i udała się do łazienki. Poprosił. Dokładnie tak zrobił. Nie żądał i nie kierował moimi ruchami. Byłam przekonana, że tylko ode mnie zależy, co zrobię. Szkoda tylko, że nie byłam świadoma tego, że to nikłe uczucie wolności również jest sfingowane.

Zamknęłam za sobą drzwi i popatrzyłam w lustro. Zdjęłam z nadgarstka białą frotkę, jednak Tom powstrzymał moje ręce.

Nie wiąż włosów – poprosił. - Niech opadają na twoje obsypane piegami ramiona.

Nie wiem, czego ode mnie oczekujesz – stwierdziłam.

Spokojnie, będzie dobrze, zobaczysz.

Nie potrafiłam w żaden sposób zareagować, kiedy moje własne dłonie odpięły drobne guziki piżamy, po czym zsunęły ją na podłogę. To Tom mną sterował. Chciał, abym czuła strach i zawstydzenie. Ze łzami w oczach zdjęłam spodnie. Zupełnie naga weszłam pod prysznic.

Dlaczego? – spytałam. – Przecież nie jestem nawet kobietą.

Nie robi mi to różnicy. Kobiety, mężczyźni, dzieci... Wszystkich traktuję jednakowo, wszyscy są jednakowo słabi.

Moja dłoń odkręciła kurek zimnej wody.

One to usłyszą, moje współlokatorki.

Nie usłyszą, możesz być spokojna. A nawet jakby, to chyba mało je obchodzisz.

Miał rację lub chciał, abym myślała, że ją ma. Byłam nikim. Słabą, nic niewartą dziewczynką, która sama zgotowała sobie taki los. Nie pamiętałam już, jak to było kiedyś i nie widziałam dla siebie przyszłości.

Bicze lodowatej wody zaczęły spływać po moich kościstych plecach. Tom zabronił mi krzyczeć, usta pozostały zaciśnięte w cienką kreskę. Ból mnie oszołomił. Przestałam czuć własne ręce, własne nogi, skóra nabrała sinego koloru.

Woda płynęła coraz mocniej, robiła ogromny hałas, wpadając do porcelanowego brodzika.

Dlaczego, Tom? – jęknęłam. – Dlaczego?

A on tylko się śmiał. Upadłabym, gdyby nie kazał mi stać. Nie chciał mnie zabić. Byłam mu zbyt potrzebna, żywa. Kiedy myślałam, że dłużej nie wytrzymam, a ból odbierał mi resztki świadomości, moja własna dłoń zakręciła dopływ zimnej wody.

Drżałam.

Chcesz się rozgrzać? – spytał, po czym pokiwał moją głową. – Dobrze Ginny, zaraz będzie ci cieplej.

Odkręciłam drugi kurek, tym razem ten zaznaczony czerwonym kolorem. Mocniej, coraz mocniej, aż woda w ułamku sekundy zmieniła się z przyjemnie letniej na przeraźliwie gorącą. Kłęby białej pary otaczały moje ciało. Czułam, jak odpływam. Skóra w jednej chwili z sinej przemieniła się w czerwoną.

Niezbyt mi się to podoba – oświadczył po chwili, sprawiając, że zbliżający się stan nieświadomości minął. - Chciałem posłuchać, jak krzyczysz, jak błagasz mnie o litość. A ty milczysz i rozczulasz się w myślach, jaka to byłaś głupia. Ech... Ginny, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać. Ale spokojnie, moja mała, dopnę swego jeszcze tej nocy. Co powiesz na to?

Znów zmieniłam wodę na zimną, a potem palcami prawej dłoni powiodłam między uda.

Nie... – jęknęłam, co przysporzyło mu dużo radości.

Nie trwało to długo. Po kilku minutach razem z lodowatą wodą do spływu zaczęła cieknąć moja krew. Krzyczałam...

Kiedy było już po wszystkim, wyszłam z brodzika i osuszyłam ręcznikiem całe ciało. Bolało. Na skórze zaczęły się tworzyć ropne pęcherze, w szczególności na plecach i ramionach. Przestałam krwawić, jednak nie mogłam się pozbyć podłego uczucia dyskomfortu. Założyłam piżamę i udałam się do sypialni. Współlokatorki pochrapywały w najlepsze.

Drżałam z zimna, jednak każda próba owinięcia się kołdrą sprawiała ból. Nie wiedziałam jak się położyć.

Dlaczego udawałeś mojego przyjaciela? – spytałam po paru minutach.

Aby osiągnąć cel.

A jaki masz cel?

Dowiesz się w swoim czasie.